IV Biennale Pejzaż Architektoniczny

Celem Biennale jest prezentacja aktualnych poszukiwań i osiągnieć w dziedzinie twórczości malarskiej. Celem konkursu jest upowszechnianie malarstwa poza centrami kulturalnymi i gospodarczymi, a także przypominanie i podkreślanie tematu dotyczącego weduty, przestrzeni miejskiej, architektury modernizmu i szeroko rozumianego tematu architektury. Biennale otwarte jest na środowiska artystów profesjonalnych oraz absolwentów uczelni artystycznych i edukacji artystycznej.

Współorganizatorem przedsięwzięcia jest Instytut Sztuk Piękych Wydziału Sztuki UWM w Olsztynie.

Patronat Honorowy JM Rektora Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie dr hab. Jerzego Przyborowskiego, prof. UWM

Patronat Honorowy Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego Gustawa Marka Brzezina

REGULAMIN i KARTA ZGŁOSZENIOWA BIENNALE (doc)

ARTYŚCI ZAKWALIFIKOWANI DO II ETAPU BIENNALE (doc)

Komisja Konkursowa w składzie

1. prof. dr hab. Wioletta Jaskólska - przewodnicząca

2. prof. dr hab. Andrzej Banachowicz

3. prof. dr hab. Tomasz Milanowski

4. dr hab. Maria Piątek, prof.

5. dr Karolina Jarosławska

wyłoniła nagrodzonych:

Grand Prix - Luiza Kasprzyk (Nagroda Rektora Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie)

I Nagroda - Jarosław Łukasik (Nagroda Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie)

II Nagroda - Greta Grabowska (Nagroda Warmińsko-Mazurskiego Stowarzyszenia Areszt Sztuki)

III Nagroda - Małgorzata Wójcik (Nagroda Dyrektora CEiIK)

wyróżnienia Marszałka Województwa - Renata Zimnicka-Prabucka, Marek Szczęsny

wyróżnienia - Joanna Jeżewska-Desperak, Marta Kawiorska, Milena Romanowska, Małgorzata Drozd-Witek

Serdecznie gratulujemy !

Zapraszamy do odwiedzania wystawy Biennale w Centrum Ekspozycyjnym Stara Kotłownia, ul. Prawocheńskiego 9 w Olsztynie.

BIENNALE PEJZAŻ ARCHITEKTONICZNY OLSZTYN 2022

Nazwa Pejzaż architektoniczny to sformułowanie wieloznaczne i otwarte. Pejzaż to inaczej portret pewnej, jasno nie zdefiniowanej przestrzeni, a pejzaż architektoniczny? Słowo architektura użyte jako określenie pejzażu otwiera go na to co mieści się w pojęciach zaprojektowanych konstrukcji i planów, i też na to, że na przykład konstrukcje te mogą stanowić elementy martwej natury, albo portretu samego ich autora, albo portretu mieszkańców architektury. Można więc w pojęcie pejzażu architektonicznego wpisać wiele. To co ogranicza temat, to też nie koniecznie związki pejzażu z człowiekiem, ponieważ natura czy jak kto woli, Bóg są pierwszymi architektami, budowniczymi i mieszkańcami pejzażu.

Prace nadesłane na konkurs mieszczą się swobodnie lub bardzo ściśle w wymienionych określeniach. Gdyby szukać słów kluczy sumujących wrażenia z wystawy, mogłyby to być bryła i przestrzeń, czyli to co dotyczy iluzji trójwymiarowości na płaszczyźnie, uzyskane dzięki zastosowaniu odmian perspektywy.

Od geometrycznych wykreślonych surrealistycznych abstrakcji, przywodzących na myśl uciekające w dal szpalery arkad Chirico, przez bajkowe ilustracje, chłodne - reporterskie, czy zwyczajne malarskie realistyczne zapisy budynków Łukasza Zedlewskiego, Zbigniewa Krajewskiego; do architektury widzianej jako chałupy i domostwa. Romantyczna wizja miasta, to pejzaż w swej ogólnej panoramie urokliwy, ale jednak zamieszkany, co zostało powiedziane niejako na marginesie w łagodnym ujęciu Ady Jędrych. Pejzaż w nocy i w dzień, przecedzony przez zjawiska przyrody albo konkretny. Często jako pretekst do geometrycznych podziałów płaszczyzny. Albo ilustracyjne bajki o domkach, albo przekonujące plany, makiety miast, jak w obrazie Wenecja Cezarego Piotra Szczepańskiego. A także w atmosferze pop: Elizy Różowicz

Czasem formy architektoniczne przekształcają się na obrazach w symbole

i znaki. Niektóre z nich to pocztówki, wspomnienia miejsc przefiltrowane przez wrażenia z własnych podróży. Wrażliwe, monochromatyczne papierowe kompozycje Grety Grabowskiej przyciągają same swoją strukturą, utrzymują się w nurcie, ale temat zostawiają na boku. Niektóre realizacje są czysto malarskie i odwołują do tego czym malarstwo jest w ogóle, o czym świadczą, choć rozegrane bez koloru, obrazy Inki Sawickiej. I znowu wyobrażenia Wieży Babel, lub przemyślane kompozycje plastyczne o zabarwieniu surrealnym Jarosława Łukasika, czy równie wyważone Marty Kawiorskiej. Obrazy - tkaniny, których raportem jest blokowy zaszufladkowany balkon z wywieszonym praniem i anteną satelitarną Joanny Furgalińskiej lub błyszczące tafle okien nowoczesnego biurowca Joanny Jeżewskiej-Desperak. Rytm zdaje się być nieodłączną i podstawową wartością także w wionących pustką i samotnością, precyzyjnie zbudowanych obrazach Mileny Romanowskiej.

W obrazach Joanny Gołaszewskiej i Natalii Sroki powtarza się charakterystyczny kształt dwuspadzistego dachu równo znacznie wpisany we współczesną przenośnię pamięci pejzażu jak horyzont łączący niebo i ziemię, którego sam daszek jest makro widokiem.

Obrazy - Ukłony w stronę ludzkiej działalności, jako tej która pejzaż upiększa, buduje, o czym mówi Luiza Kasprzyk, a także krytyka niszczycielskiej intencji i zaniedbań prowadzących do upadku cywilizacji - tego dotykają prace Grażyny Sanojca nostalgicznie wymieniając samotność, biedę, jakby wyrażają żal za minioną świetnością kamienic, czy zdecydowana deklaracja - dokument zniszczenia autorstwa Michała Wojtysika. Opuszczenie i rozpad architektury w pejzażu bywa też przedstawiane jako piękno samo w sobie na przykład w obrazach Renaty Zimnickiej-Prabuckiej.

Propozycje są bardzo zróżnicowane pod względem rozstrzygnięć technicznych, czego przykładem mogą być obrazy Małgorzaty Drozd-Witek zrealizowane na granicy metod graficznych, rysunkowych i malarskich, czy wielokrotnie złożone kompozycje malarskie Małgorzaty Kaczmarskiej oraz Małgorzaty Wójcik.

Pejzaż architektoniczny jako pretekst do uczciwego studiowania zjawisk światła - tym z pewnością są obrazy Zbigniewa Strzyżyńskiego.

…A wszystkiemu są winne te dwa słowa: Pejzaż architektoniczny.

dr Ita Haręza, kurator wystawy